De laatste week in Namibië

We hebben afgelopen week afscheid moeten nemen van Home of Good Hope. We hebben allemaal wat geld ingelegd en hiervan kleren en schoenen gekocht voor de kinderen. Er zijn zoveel kinderen die geen schoenen hebben en allemaal kapotte kleren met gaten aan hebben. Het was echt heel mooi om deze kinderen nieuwe spullen te kunnen geven. En om die glimlach op hun gezicht te zien, is echt super! Het afscheid nemen was toch best wel moeilijk. Wat ga ik al deze lieve kinderen en mensen missen. Na vier maanden heb je met sommige kindjes echt een band opgebouwd, het liefst zou ik ze meenemen naar Nederland.

We moesten naar de shoppingmall omdat we boodschappen nodig hadden. Eenmaal daar hebben we alles gedaan, behalve de boodschappen. We zijn wezen shoppen, we zijn uit eten geweest en vervolgens zijn we naar de bioscoop geweest. Een bioscoopkaartje kost 60 dollar, dat is ongeveer 4 euro. We hebben de film Daddy’s home gezien. Een hele leuke kerstfilm. Ook het uiteten gaan is hier niet duur, terwijl de prijzen van de boodschappen in de supermarkt vergelijkbaar zijn met de prijzen in Nederland, of zelfs duurder.

Aan de Afrikaanse tijden kan ik nog steeds niet wennen. We zijn wezen lunchen met Agnes en Julius (de twee ambulancemensen die we op casualty ontmoet hebben). Natuurlijk kwamen zij gewoon dikke 2 uur later aan. Ondertussen hadden wij onze lunch al op omdat het al half 4 was.

Samen met Rhomy, Joyce en Emilia (Fins meisje) zijn we naar Chinatown geweest in Windhoek. Dit is een hele drukke plek met allemaal kleine overvolle winkeltjes . En in elk winkeltje is hetzelfde te koop. We hebben allemaal een typisch kleurrijk Afrikaans shirt gehaald.

Rhomy’s ouders en broertje kwamen vorige week aan in Windhoek om een rondreis door Namibië te maken. We hebben ze de stad laten zien en we zijn naar het Independence Museum of Namibia geweest. Hierna hebben we lekker geluncht en ’s avonds zijn we gezellig met ze uit eten geweest.

Windhoek heeft een nationaal openbaar zwembad, Olympia. Hier wilden wij ook wel een keer naar toe. Natuurlijk kozen wij net weer een dag waarop het wat bewolkt was. De entree voor dit zwembad was 5 dollar, dit is ongeveer 35 cent. Eenmaal door de ingang voelden we ons al meteen heel erg aangekeken. Wij waren de enige blanke mensen. We voelden ons door het gestaar dan ook niet helemaal op ons gemak.

Ook hebben we weer een paar dagen zonder water en internetverbinding gezeten. Dan besef je nog een keer hoe goed het in Nederland geregeld is.

Donderdag ben ik samen met Rhomy op nachtdienst geweest. Hier heb ik een reanimatie gezien van een jongen ergens in de twintig. Hij had acht hele diepe messteken op zijn rug en hierdoor heel veel bloed verloren. Tijdens het reanimeren kwam zijn familie binnenlopen, die waren helemaal in shock dat ze de ruimte niet meer wilden verlaten. Helaas heeft deze jongen niet gered.

Vrijdagavond zijn we voor de laatste keer samen uit geweest. Ik ga het uitgaan hier ook zo erg missen. Het is zo anders dan in Nederland. Niemand schaamt zich en iedereen draagt en doet wat hij of zij wil. Ook kan iedereen hier gewoon heel goed dansen, waardoor ik me nog houteriger voel. Zo staan we soms in een kring met ons groepje en dan komen er mensen bij staan en ineens sta je in een dancebattle waar er om de beurt iemand in het midden danst. Het is zo leuk om te zien hoe al deze mensen kunnen dansen, helemaal losgaan en geen schaamte kennen. Hierna zijn we in een laadbak van een truck naar de volgende club gegaan. Aan het eind van de avond kwam er ineens rook uit de rookkanonnen. Het volgende moment zag ik mensen om me heen heel hard hoesten, ik begon zelf ook te hoesten. Ook stroomden de tranen over mijn wangen, ik kon niet stoppen. Iedereen duwde elkaar aan de kant om maar zo snel mogelijk uit de club te komen. Het bleek dat er pepperspray uit deze kanonnen kwam. Vervolgens zijn we naar een Hill gereden met uitzicht over heel Windhoek.

De volgende dag zijn we weer naar de bioscoop geweest. We hebben de film Pitch Perfect 3 gezien. We waren wat te vroeg en bestelden daarom bij de snackbar tegenover de bioscoop nog een milkshake. Echter duurde dit wat langer dan dat we gedacht hadden. Een half uur later kregen we eindelijk onze milkshake en waren we te laat voor de film. ’s Avonds zijn we weer samen met Rhomy’s ouders en haar broertje uit eten geweest. Mijn pizza kon ik niet meer op, ik kreeg een doggybag mee. Op straat liepen arme mensen die heel erg hongerig waren. Ik heb hen blij kunnen maken met mijn pizza.
Hierna heb ik afscheid moeten nemen van Rhomy! Zij gaat namelijk een week met haar ouders mee op hun rondreis en wanneer zij weer in Windhoek aankomt, zijn wij weg. Rhomy blijft nog een maand hier. Ook bij dit afscheid kon ik mijn tranen toch niet inhouden. We hebben vier maanden samen hier gewoond en heel veel meegemaakt. En nu is het voorbij, dat is zo raar.

Vandaag zijn we de stad in geweest voor de laatste paar dingetjes. Alleen bleken de meeste winkels al dicht te zitten en ze gaan pas in januari weer open. Kerstmis wordt hier maar één dag gevierd. Wij liepen op straat en op een gegeven moment riepen er drie jongetjes naar ons. Zij herkenden ons van Home of Good Hope. Het was bloedheet vandaag en deze kinderen liepen op blote voeten op de hele warme stoep. Wij besloten om ze mee te nemen en een nieuw setje kleren en slippers voor ze te halen. Ze kregen de glimlach niet meer van hun gezicht. Ze waren hier zo blij mee. Ook hebben we wat drinken en wat lekkers voor ze gekocht. Het is zo mooi om iets voor mensen hier te kunnen betekenen.

Het is toch raar om hier kerst te vieren, zo midden in de zomer met een gemiddelde temperatuur van 33 graden. Ik wens jullie allemaal hele fijne feestdagen en tot snel!