Casualty en Waterberg

Afgelopen week heb ik nog een nachtdienst gewerkt op casualty. Hier heb ik een miskraam gezien. Ik heb deze vrouw opgenomen en ben met haar mee geweest. De baby kwam er al uit en ondertussen was er nog steeds geen gynaecoloog bij haar geweest. Ik heb haar er heel snel bijgehaald en samen met de gynaecologe heb ik de vrouw ondersteund. Je kon zien dat ze heel erg veel pijn had. Ik vond het toch best wel heftig om dit te zien. De vrouw was 2 maanden en 22 dagen zwanger. Het baby’tje was denk ik zo’n 20cm groot. Toen de dode baby geboren was, bleef de placenta in de baarmoeder zitten, deze kwam er nog niet uit.

Ook heb ik een reanimatie gezien van een vrouw met HIV en uitgezaaide kanker. Er stonden wel 15 stagiaires omheen en maar 2 geregistreerde verpleegkundigen. Toen wij de kamer binnenkwamen waren ze al zo’n 10 minuten bezig met reanimeren. De stagiaires wisselden elkaar af. Dit ging niet altijd even goed. De één ging veel te snel en de ander zat een op de verkeerde plek borstcompressies te geven. Op de een of andere manier vond ik het toch wel ‘eng’ om te reanimeren. Ik heb lang getwijfeld of ik het ook zou doen. Net toen ik op het punt stond dat ik dacht ik ga het doen, werd er besloten om de reanimatie te stoppen. Wanneer of waarom het besloten werd is me niet duidelijk. Het gebeurt zo uit het niets.

Begin november was alles hier in Windhoek al in kerstsferen. We konden het dan ook niet laten om toen met hem op de foto te gaan. Nu kwamen we deze man van de week weer tegen. En hij herkende ons, dus hebben we nog even een selfie gemaakt, dit keer for free.

Rhomy, Elise, Joyce en ik hebben een auto, een Volkswagen Polo, gehuurd en zijn naar Waterberg gereden. Waterberg ligt op zo’n 3.5 uur rijden van Windhoek. Hier hebben we een familiekamer gehuurd in een heel mooi park dat midden in het Waterberg plateau ligt. Het Waterberg Plateau is een Nationaal Park met een oppervlakte van meer dan 8000 hectare. Toen we naar onze familiekamer liepen, renden er allemaal Baboon apen voor ons huisje. Eenmaal binnen zagen we een hele grote spin zitten. Die moest natuurlijk eerst weg! Alle ramen hebben al die tijd open gestaan, dus er waren heel veel insecten binnen. Net toen we alles een beetje op orde hadden, hoorde ik iemand gillen. Ik liep er naar toe. Er zat een hele grote Gekko op onze badkamer!! Gelukkig was Elise mee, die dit alleen maar heel leuk vond. Zij heeft hem weggehaald. We hadden ons eigen privézwembad in the middle of nowhere.

Hierna zijn we op Rhinotour gegaan om witte neushoorns te spotten. We reden met een Jeep ergens naar toe en vanaf daar moesten we door de bosjes heen op zoek naar de neushoorns. De gids had het tempo er aardig in zitten, niet iedereen kon dit bijhouden. Gelukkig had hij een stok waarmee hij een lijn in het zand tekende. Alleen was deze hele lijn niet zichtbaar. Dus op een gegeven moment waren alleen Rhomy en ik er nog toen hij omkeek. Hij belde zijn collega om te zeggen dat hij wel water langzamer zou lopen, alleen liep hij niet langzamer, maar alleen maar sneller. Er zijn dus een aantal mensen die de neushoorns niet hebben kunnen zien. Gelukkig hebben wij ze wel van een paar meter afstand kunnen bewonderen. Wat een mooie beesten! Hierna hebben we verder rondgereden en zijn we gnoe’s, elanden, kudu’s, springbokken en drie jonge giraffen kunnen zien.

De volgende dag zijn we samen met een gids de Waterberg opgegaan. Deze is 200 meter hoog. En vergis je niet in die 200 meter. Er lagen allemaal losliggende stenen, het was vrij steil en de zon brandde. Boven op het plateau leven ook dieren. Deze dieren worden hier door de mens geplaatst omdat er anders op de grond te veel dieren leven. Tijdens een van de tussenstops zei de gids even dat het kan dat we oog-in-oog met een cheeta of neushoorn kunnen komen te staan. Er zijn dan drie dingen die je kunt doen: stil blijven staan, rennen en in boom springen of rennen en op een rots klimmen. Gelukkig is dit niet nodig geweest. Eenmaal boven was het uitzicht echt geweldig. Zo mooi.
We hebben boven op het plateau gelopen, we konden zover kijken. Het was adembenemend! Zo mooi! Onderweg vertelde de gids van alles over dieren en planten en bomen. Dus nu hebben wij medicijnen tegen hoofdpijn en buikloop, op de manier hoe de Bosjesmannen dit gebruiken (dit is een stam). Ook hebben we hele zachte bladeren meegenomen, die als toiletpapier kunnen dienen. Dus mochten we onderweg een keer nodig moeten, dan hebben wij toiletpapier. Onderweg is er namelijk niks geen restaurant of tankstation langs de weg. Op een bepaald punt op het plateau was er ineens nog een gids met twee Belgen, we kwamen er later pas achter dat dit Belgen waren. Deze wilde graag een spelletje doen. Nou helemaal goed, wij vieren tegen de twee Belgen. Het was een denkspelletje. De Belgen waren eerst aan de beurt. Wij wisten het antwoord eerder en waren er dan ook met z’n vieren over aan het praten, en ineens gaven de twee jongens het antwoord. Wat bleek, ze konden ons dus gewoon verstaan.
Op een gegeven moment had onze gids er genoeg van en wilde verder gaan. Maar wij zagen nog een heel mooi plekje voor foto’s. Dus na deze fotoshoot konden we eindelijk verder gaan. De weg naar beneden ging heel erg snel, binnen tien minuten stonden we weer beneden. Hierna hebben we nog even wat gedronken en toen hebben we onze spullen gepakt. Op de terugweg hebben we nog een tussenstop gepland in Okahandja. Hier is een hele mooie craftmarket, hier zijn we al eerder gestopt op de weg terug van Etosha.

Eenmaal weer op de snelweg, stak er ineens een kudde koeien over. Wij stopten netjes om de koeien rustig over te laten steken en natuurlijk om een foto te maken. De andere auto’s hadden daar niet zo’n zin, die hielden hun gaspedaal ingedrukt.

De politie is nu elke dag, behalve in het weekend, bij ons thuis aanwezig. Omdat er bijna dagelijks berovingen zijn, voor ons huis. Tijdens ons boodschappen doen, kwamen we ze in de supermarkt tegen. Dat was erg toevallig en het scheelde ons weer taxigeld. Niet dat de taxi nemen hier veel geld kost, voor ongeveer 1 euro word je overal in Windhoek naar toe gebracht. Maar het was grappig om eens achter in de kofferbak van een politiewagen te zitten.

Vanavond zijn we samen met Elin En Hedda (de twee Zweedse meisjes) uit wezen eten. Dit is alweer hun laatste weekend in Namibië. Hierna hadden Rhomy en ik wel zin om naar bioscoop te gaan. Op internet hadden we gezien dat er een kerstfilm draaide die ons wel leuk leek. Dus wij komen bij de kaartverkoop aan en vragen een kaartje voor die film. De jongen kijkt ons aan en begint te lachen. Wat blijkt, deze film draait niet in deze bioscoop. Dus toen hebben we heel snel een andere film moeten kiezen omdat alles om kwart over acht begon, en het was al kwart over acht. We gingen naar een film over auto’s, oldtimers. Eenmaal in de zaal waren wij bij lange na niet de laatste personen die binnenkwamen. Er kwamen mensen een kwartier of zelfs een halfuur later de zaal binnen. En in plaats van dat ze meteen op hun plek gaan zitten, gaan ze eerst even discussiëren wie waar gaat zitten. De film was achteraf eigenlijk best wel heel leuk!

Aankomende week is alweer mijn laatste stageweek. Wat is de tijd toch snel gegaan!