ICU & Cardiac ward
26 Oktober 2017 | Namibië, Windhoek
Eenmaal op de ICU werden we niet heel hartelijk ontvangen voor de teamleider. Ook zij was niet op de hoogte van onze komst en vertelde tegen de vrouw die ons een rondleiding gaf dat ze het veel te druk had en dat ze ons er echt niet bij kon hebben. Oke dan, dat was duidelijk. Toen ze zich tot ons wendde vertelde ze wel dat we welkom waren. Vervolgens hebben we eerst een half uur aangehoord hoe zwaar zij het heeft en hoe druk ze het heeft met haar werk. De begeleiding hier in Namibië is heel anders dan dat we in Nederland gewend zijn. Dit geld niet alleen voor de ICU, maar voor alle afdelingen. Je wordt eigenlijk een beetje voor de leeuwen gegooid. Soms krijg je geen rondleiding op de afdeling en het uitleggen van handelingen en bezigheden kunnen vaak al helemaal vergeten worden. Er wordt er wel van je verwacht dat je volledig meedraait, want je bent nu part of the team. Je moet dus wel voor jezelf opkomen en ook achter jezelf staan.
De ICU is een interessante afdeling en bestaat uit 8 bedden. Er wordt hier heel goed aan infectiepreventie gewerkt, alles wordt steriel gedaan en er wordt vaak gedesinfecteerd. Ik zal een aantal patiënten beschrijven. De eerste patiënt was een 3-jarig jongetje dat aangereden is door een auto, de auto is over hem heen gereden. Hij is niet meer aanspreekbaar, hij ligt nu al zo’n twee weken op de ICU. Het jongetje heeft een tracheostoma. Dit is een buisje dat in de luchtpijp wordt geplaatst via een snede in de hals. Via de tracheostoma wordt hij aangesloten op de beademing. Overtollig slijm kan zo ook worden uitgezogen. Daarnaast heeft hij een stoma, een katheters, infuus en krijgt hij sondevoeding. Het gaat de goede kant met hem op, waardoor ze het buisje van de tracheostoma hebben kunnen verkleinen, zo moet hij weer meer zelfstandig gaan ademen.
Er was een 33-jarige vrouw, tevens de oudste patiënt, die na haar bevalling zo veel bloed heeft verloren dat ze in een hypovolemische shock raakte. Haar nieren functioneren tijdelijk niet meer en ze moet gedialyseerd worden. Ze heeft een centraal veneuze katheter onder haar sleutelbeen. Ik heb haar een keer op de dialyse mogen aansluiten. Deze vrouw is heel apatisch, ze zit de hele dag in haar stoel voor zich uit te staren, ze reageert nauwelijks op prikkels en komt zelf niet met initiatieven. Joyce en ik denken dat ze een postpartum depressie heeft, een depressie na de bevalling. Dit was de artsen ook opgevallen, daarom hebben ze een social worker ingeschakeld. De wonden van de keizersnede zijn echt niet mooi gehecht, dat wordt een heel lelijk litteken.
Ook was er een jonge vrouw van 24 jaar. Zij lag in hele kritieke toestand op de afdeling. Ze was een paar maanden zwanger van haar eerste kindje. Ze was geïntubeerd, had meerdere infusen, een katheter, een neus-maagsonde en meerdere drains. Ze is opgenomen met meerdere ernstige longontstekingen, daarbij was ze half comateus. Die ochtend vertelde een van de verpleegkundigen al dat ze elk moment zou kunnen overlijden. Ondanks dat ze aan de beademing lag, was haar saturatie rond 65%. Een gemiddelde saturatie is rond de 96-100%. Haar saturatie was dus heel erg lag. Tijdens de artsenronde was al besloten om diezelfde dag de foetus er uit te halen. De baby zou niet alleen opgroeien omdat de vader nog in beeld is. Toen ik even bij de patiënt in het best naast haar stond zag ik een verpleegkundige en een arts bij haar staan. Ik was benieuwd naar wat ze gingen doen. Op het moment dat ik er bij kwam staan lieten ze het bed zakken en sprong er een verpleegkundige op het bed, zij schreeuwde ‘Emergency!’. Terwijl zij bezig was met reanimeren kwamen alle artsen en verpleegkundigen er aan gerend. De emergencytrolley werd er bij gehaald en er werd adrenaline toegediend, dit geeft het hart een signaal om weer te gaan kloppen. Alles ging heel snel. Het reanimeren werd door artsen en verpleegkundigen afgewisseld, de patiënt werd continu handmatig beademd. De hartslag daalde heel erg, op een gegeven moment had ze een hartslag van nog maar 18 slagen/minuut. Na een aantal keer reanimeren was ze weer even bij, maar ze zakte heel snel weer weg. Uiteindelijk hebben ze rond de 7 keer meer dan 50 bortcompressies gegeven, ze hebben haar een uur gereanimeerd. Rond kwart over 11 kwam de chirurg om te kijken of ze stabiel genoeg was om een operatie te ondergaan om te foetus eruit te halen. De arts zei dat hij nu een beslissing moest nemen ja of nee. De chirurg echter vond dat wij moesten kunnen garanderen dat ze de test zou doorstaan (een test om te kijken of je stabiel genoeg bent voor een operatie). Dit konden wij niet omdat ze totaal niet stabiel was. Deze discussie ging nog wel even door en uiteindelijk is besloten om haar niet te opereren. Om 11.34 is ze helaas overleden met de foetus in haar buik. Alle apparatuur hebben ze nog aangesloten gelaten, totdat de familie was geweest om afscheid te nemen. Toen de laatste was geweest hebben ze de stekkers overal uitgehaald. Deze tijd was erg naar om te zien. Ik had nog nooit een reanimatie gezien, maar had wel verwacht dat het er zo heftig aan toe zou gaan. Samen met 2 andere verpleegkundigen hebben Joyce en ik mogen helpen haar af te leggen. De intubator en de katheter werden nog ingehouden voor pathologisch onderzoek, om te kijken wat de doodsoorzaak is geweest. Een arts vertelde dat 30% van de intensive care patiënten overlijd op de afdeling.
Gelukkig zijn er ook leuke momenten. De jongen die naast haar lag was woensdag 14 jaar geworden. Tijdens de artsenronde werd alleen gezegd dat hij jarig was, maar voor de rest werd hier niet op gereageerd. Echter later op de ochtend werden we door een verpleegkundige opgehaald omdat we met het hele team voor de jongen gingen zingen. Alle artsen kwamen met liedjes, taart, kaarsjes, ballonnen en cadeautjes. Heel mooi en bijzonder om te zien!
Deze week ben ik begonnen op de cardiac ward. Hier heb ik een coronaire angiografie mogen zien. Dit is een hartkatherisatie, hiermee kunnen het hart en de omliggende vaten heel goed in beeld worden gebracht. In Nederland heb ik ook op de cardiologie afdeling stage gelopen, dus het was leuk om dit te vergelijken.
Ook heb een open hart operatie mogen zien van een 25-jarige jongen. Hij heeft een aneurysma (verwijding van slagader) en mitralisklepinsufficiëntie. De mitralisklep is een van de vier hartkleppen, deze zorgt er voor dat het bloed de goede kant op stroomt. Deze klep werd verwijderd en vervangen door een mechanische klep. Het was zo indrukwekkend om te zien vond ik. De huid werd eerst opengesneden, steeds een laag verder, vervolgens kwam er een boor aan te pas om de borstkas open te maken. De borstkas werd open gehouden door een speciaal instrument. En toen zagen we het hart gewoon liggen. We keken recht op het kloppende hart. Dit was echt heel gaaf om te zien.
-
26 Oktober 2017 - 20:15
Carla Beijer:
Wat een heftige dingen maak je mee. Vooral van het verhaal van die zwangere vrouw ben ik onder de indruk, wat verdrietig zeg!
Veel liefs van mij. -
26 Oktober 2017 - 22:02
Opa En Oma :
heel bijzonder verslag Anouk. We zijn trots op je. Groeten -
27 Oktober 2017 - 08:39
Veronique:
Pfffff dat is me het weekje wel. Wat doe je daar enorm veel ervaring op !!
-
28 Oktober 2017 - 19:00
Astrid:
Wat maak je toch veel mee. Heftig hoor! Heel fiin dat je je ervaringen en belevenissen met ons deelt. Top! -
29 Oktober 2017 - 13:21
Marianne:
Trots op mijn nichtje! -
29 Oktober 2017 - 13:22
Marianne:
Veel succes en -
31 Oktober 2017 - 12:24
Suzan:
Poeh poeh Noukie-poekie, wat ben jij een natuurtalent!
Wees maar heel trots op jezelf.
Ik zou wel weer toe zijn aan een safari-tochtje....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley