Pediatrics and Home of Good Hope
22 September 2017 | Namibië, Windhoek
Inmiddels is er alweer een week voorbij gegaan. Mijn tijd op de babyafdeling zit er op. Wat waren ze allemaal klein en schattig. De omstandigheden in het ziekenhuis zijn niet goed. De kamers zijn overvol. Één verpleegkunde heeft wel zo’n 25 patiëntjes onder zich. In Nederland zijn dit er meestal 5 à 6. Overal liggen matrassen voor de baby’s én de moeders op de grond. Overal zie je insecten lopen, op de grond liggen ook heel veel dode insecten, echt heel vies. De verpleegkundigen kijken niet veel naar hun patiënten om, één keer tijdens de hele dienst wordt er aan de moeder gevraagd hoe het met de baby gaat, dit wordt opgeschreven en dat is de rapportage dan. Verder zijn de verpleegkundigen vooral heel moe, best logisch als je zes dagen achter elkaar een ochtenddienst hebt en er dagen tussen hebt zitten van 07.00 tot 19.00 uur. Als sommige verpleegkundigen moe zijn of even geen zin hebben, dan wordt er ook niks gedaan. De social baby’s, waar ik in mijn vorige blog over schreef, hebben vaak dag en nacht dezelfde kleren aan, en dan ook een aantal dagen lang, het maakt niets uit dat ze helemaal vies zijn. Ook hun bedjes zien er niet uit, allemaal etensvlekken en natte plekken van luiers die gewoon niet verschoond worden. Ik verzorg hen dan ook met alle liefde en zorg ervoor dat zij gewassen en verschoond worden en een schoon bedje hebben. Er kwam er een social worker langs, zij was helemaal verbaasd over het feit dat de bedjes er zo netjes en schoon bijlagen. Dit vond zij geweldig om te zien. Zo staat het bedje van één van de baby’s bijvoorbeeld gewoon op de gang, omdat er geen plek meer voor haar is. Er wordt niet heel veel naar haar omgekeken, tijdens het eten wordt er gewoon een maaltijd op haar matras gezet en dan moet zij zich maar zien te redden.
Sommige verpleegkundigen beginnen gerust een half uur of zelfs drie kwartier later, dit maakt hier allemaal niets uit. De verpleegkundigen laten ons ook veel doen. Het liefst komen ze de hele dag niet meer terug en laten ze alles aan ons over. Echter heb ik nog nooit op een baby- en kinderafdeling gestaan, dus ik heb ook geen idee hoe en wat je moet doen. Daarbij heb ik liever niet de verantwoordelijkheid over al deze baby’s. Ik merk dus wel dat je echt duidelijk moet zijn in wat je wel en niet kan doen en ook echt je grenzen moet aangeven.
Vandaag zijn wij naar Home of Good Hope gegaan. Dit is een grote soepkeuken in de sloppenwijken van Windhoek waar een paar honderd kinderen per dag komen. Zij komen hier dagelijks voor een maaltijd, vaak de enige maaltijd die zij op een dag krijgen. Zij komen hier allemaal lopend naar toe, sommigen van heel ver. De meeste komen voor of na schooltijd. Sommigen hebben niet eens schoenen en lopen op hun blote voeten. De kindjes zijn zo lief en willen allemaal graag opgetild worden of een knuffel geven. Er wordt samen gezongen en gedanst. Alle kinderen waren zo vrolijk. Het was erg bijzonder om hier te mogen zijn. Over een paar weken zullen wij hier een hele week naar toe gaan, erg leuk vind ik!
Maandag gaan Joyce en ik beginnen met twee weken stage op de casualty. Dit is de spoedeisende hulp.
Liefs vanuit Windhoek.
-
22 September 2017 - 18:24
Opa En Oma :
Hallo Anouk. dat is een heel verhaal. als je het vanuit Nederlands standpunt bekijkt zijn het eigenlijk
wantoestanden. Maar ja je bent nu eenmaal in Afrika en daar zijn andere normen en gewoontes.
In ieder geval doe je heel veel ervaringen op. B en beniewd hoe het volgende week gaat op de casualty
gaat. Maar dat horen we dan wel in je volgende verslag.
Groeten van Opa en Oma -
22 September 2017 - 18:25
Carla:
Indrukwekkend verhaal Anouk! Heel zielig vooral voor de social baby's. -
22 September 2017 - 18:29
Kim:
Superlieve foto’s❤️ wel echt zielig voor de baby’s, maar gelukkig hadden ze jou een weekje! -
22 September 2017 - 19:18
Veronique:
leuk Anouk !!! Straks vindt je het zo'n mooi werk daar dat je niet meer terug wilt naar ons luxe Nederland. Mooie foto's !! Groetjes
-
22 September 2017 - 20:08
:
Jaa het was heel mooi om hier te kunnen zijn en ook echt wat te kunnen betekenen voor deze mensen! -
23 September 2017 - 09:05
Astrid:
Hai Anouk, lijkt me best heftig en indrukwekkend om dit zelf te zien. Wat een verschil met Nederland. Wel fijn voor de kindjes dat jullie er waren om samen te zingen en zo... lieve foto's -
24 September 2017 - 13:07
Marianne:
Wow.....wat maak jij veel mee. En wat doe je veel ervaring op. Ook zo mooi om te lezen wat jij allemaal doet. Een verpleegkundige in hart en nieren, dat heb ik al lang gezien! -
25 September 2017 - 11:02
Suzan:
Dag zuster Anouk, wat een mooie foto's! Naast alle ellende geniet je gelukkig ook volop. En ik sluit me aan bij de wijze woorden van je zus: de kinderen hebben geluk met jou! Ik hoop dat de patiënten op de IC niet zo aan hun lot overgelaten worden. Dan kun je de IC net zo goed opdoeken lijkt me. Ik wacht weer in spanning af naar het nieuwe verslag! Dikke hug...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley