Namib Naukluft Parc, Sossuvlei & Swakopmund

Wauw! Wat is Namibië toch een supermooi land! Afgelopen weekend zijn we een paar dagen weggeweest. We zijn via het Namib Naukluft Parc naar de Sossusvlei gereden. Het Namib Naukluft Parc bestaat uit de Namibwoestijn en het Naukluftgebergte. Dit is de oudste woestijn ter wereld. Het was echt een hele mooie route. In de verte zie je de roodgekleurde duinen van de Sossusvlei. Eenmaal in Sossusvlei waaide het heel erg hard en omdat dit midden in de Namibwoestijn ligt, er waaide er dus allemaal zand. ’s Nachts waaide het zelfs zo hard dat het leek alsof de tent wegwaaide. Nadat we onze tenten opgezet hadden zijn we naar Dune 45 gegaan. Dit is de duin met het mooiste uitzicht. Deze duin wilden we beklimmen om van dit uitzicht te kunnen genieten. Het leek echter makkelijker dan dat het was. Het was best zwaar om die duin te beklimmen. Dat had ik niet gedacht. In de brandende zon en een best wel steile helling met losliggend zand. Maar eenmaal boven was het het allemaal waard. Het uitzicht was echt zo mooi. Echt heel gaaf!

Na de Sossusvlei gingen we naar Swakopmund. Ook deze route was weer indrukwekkend. Je gaat van de woestijn naar een gebied met rotsen en kliffen en vervolgens rij je in een heel erg uitgestrekt, kaal en onbewoond gebied. En dan van het een op andere moment kom je in de kustplaats Swakopmund. Wayne en Christina hebben hier een huis waar we verbleven. In Swakopmund was het een stuk kouder. In Windhoek is het wel zo’n 30 à 35 graden, in Swakopmund was het maar 18 tot 22 graden, dus dat was best ‘koud’. Onderweg zijn we nog gestopt in het plaatsje Solitaire. Dit is een dorpje midden in de woestijn met alleen een tankstation, een winkeltje en een restaurant dat is opgericht door een Nederlander. Hij heeft hier de Nederlandse appeltaart geïntroduceerd. Hier staat Solitaire nu om bekend.

Zaterdag gingen we skydiven. We moesten uit een vliegtuig springen dat op 3km hoogte vloog. Samen met Hedda (het Zweedse meisje) was ik het tweede koppel dat mocht springen. Ik was eigenlijk geen moment zenuwachtig. Je zat aan een professionele diver vast, ik ging samen met Frank. Hij had een GoPro camera op zijn pols om alles te filmen. Daarnaast ging er nog een andere cameraman mee die ook de hele weg filmde. Toen kwam het moment van springen. Frank zat op het randje van het vliegtuig, ik hing voor hem, los in de lucht. En toen sprongen we! Dit was zo gaaf. Vanwege de harde kracht van de wind vloog mijn haarelastiekje uit, ik had dus lekker veel knopen in mijn haar na afloop. Nadat de parachute uit ging mocht ik zelf ook nog een klein stukje sturen. Dit was best wel zwaar. Voordat je het wist was het alweer voorbij en stonden we op de grond. Het was een ervaring om nooit te vergeten!

De zondag zijn we begonnen met camelriding door de woestijn. Dit had ik al eens eerder gedaan, maar het was leuk om nog een keer te doen en in de woestijn te rijden. Hierna gingen we quad rijden door de woestijn heen. Dit was zo gaaf! Dit was echt heel leuk. Soms was het lastig sturen omdat je zandduinen hebt met losliggend zand. In het begin gingen we dan ook wel eens de verkeerde kant op. Op een gegeven moment kwamen we bij een heuvel, met daarnaast een diepe kuil. De instructeur reed voorop, daarachter Lynn, vervolgens kwam ik, achter mij zat Joyce en achteraan Rhomy. De instructeur lukte het natuurlijk wel om de heuvel op te komen. Toen kwam Lynn, zij reed zo de kuil in. Hierna was het mijn beurt, en het was me gelukt om op de heuvel te komen. Toen ik achterom keek zag ik Joyce en Rhomy een voor een de kuil in rijden. Lynn probeerde om weer de heuvel op te rijden maar dat lukte niet, ze gleed zo weer de heuvel af. De instructeur kwam naar beneden om ze te helpen. Het was een heel grappig gezicht, ik pakte mijn mobiel om een foto te maken en toen ik achterom keek lagen Lynn en de instructeur op kop met de quad op de grond. Haha we moesten allemaal keihard lachen. Toen iedereen eenmaal weer boven was konden we verder. Vooral de stukken waar we op hoge snelheid konden rijden waren gaaf. Ook het uitzicht was supermooi! Overal waar je keek was zand en zandduinen.

’s Avonds zijn we met locals wezen stappen. Deze hadden Elise en Samantha ontmoet bij een reptielentour. Wij verwachtten dat we naar een ‘normale’ club zouden gaan ergens in de stad. Maar we reden de stad juist uit richting een wijk die wat weg had van een sloppenwijk. Toen wij de club instapten was het best wel ongemakkelijk. De hele club stond even stil om naar ons te staren, en dat duurde wel even. Toen wij zelf wat relaxter werden was alles helemaal oke. Het was bijzonder om ook op zo’n plek uit te gaan.

Maandag hebben we een boottocht gedaan in Walvisbaai. Kwart voor acht werden we opgehaald. Van te voren hoefden we niks te eten omdat ontbijt en lunch er bij in zat. Op de boot kwamen we een groep 50+ Nederlanders tegen met wie we het heel gezellig hebben gehad. Onderweg hebben we veel dieren gezien. Allereerst flamingo’s en vervolgens pelikanen. Die pelikanen vond ik niet zo heel leuk. Ze kwamen heel tijd op de boot zitten en dan vlogen ze vlak boven je langs of naast je heen. Ze zaten zelfs op sommigen mensen. Ook hebben we zeehonden gezien, heel veel zeehonden. En we hebben twee soorten dolfijnen gezien, de tuimelaars en waarschijnlijk de havisidedolfijn, dit vond ik heel gaaf om te zien. Ondertussen was het 11.00uur en we hadden nog steeds geen ontbijt gehad. Dus we hadden best wel heel erg trek. Op een gegeven moment werden we naar binnen geroepen omdat er oesters en champagne klaarstonden. Ik heb voor het eerst in mijn leven een oester geprobeerd, nooit weer. Bah, dat vond ik echt niet lekker. Na de boottocht zijn we nog even de stad in geweest en hebben we een grote craft market bezocht. Vervolgens zijn we weer richting Windhoek gereden, tegen 23.00uur kwamen we thuis aan. Windhoek voelt wel echt als thuis nu. Onderweg hebben we de Spitzkoppe gezien. Dit is een granieten eilandberg in de Namibwoestijn, deze steekt zo’n 700 meter boven het omliggende landschap uit. Thuis heb ik meteen mijn skydive filmpje bekeken, dit was zo leuk om te zien!

Toen we thuiskwamen hoorden van Kenton en de andere meiden dat er afgelopen weekend heel veel overvallen zijn gepleegd in onze buurt. Ons huis staat in een bocht, hier gebeuren er dan ook heel veel. Daarom was er die avond politie in de tuin aanwezig zodat ze meteen konden ingrijpen wanneer er een overval zou plaatsvinden. We moeten heel voorzichtig zijn en goed op onze spullen letten en geen waardevolle dingen mee op straat nemen. Maar dinsdag is onze vaste karaokenight, deze konden we natuurlijk niet missen. Gelukkig wilde Wayne ons er wel heen brengen.

De komende drie nachten draai ik weer nachtdiensten op casualty (spoedeisende hulp).