More nightshifts at casualty

We hebben deze week weer een paar nachtdiensten gedraaid. Toen we de afdeling opliepen was het echt ontzettend druk. Het was lastig om te zien wie er nu patiënt en wie er familie was. Iedereen staat op elkaar en komt op je af. De patiënten wachten echt uren tot zij aan de beurt zijn en een arts kunnen zien. Veel mensen denken dat wij artsen zijn en komen allemaal naar ons toe of wij ze kunnen helpen. Terwijl je nog met de ene patiënt bezig bent, probeert de ander je aandacht al trekken.

Er werd meisje van 16 binnen gebracht door ambulance en politie. Ze was in shock, niet meer aanspreekbaar en hyperventileerde. Niemand die wist wat er gebeurd was. Ze had veel blauwe plekken en schaafwonden op haar armen. Wij hebben tegen haar gepraat en haar geprobeerd te kalmeren. Maar ze praatte niet terug. We hebben haar naar een bed begeleidt. Hier kreeg ze een sederend middel van de arts. De volgende dag hebben we meerdere keren over haar gepraat. We waren zo benieuwd wat er gebeurd was en hoe het nu met haar ging. Tijdens onze tweede nachtdienst kwam ze net voordat wij naar huis wilden gaan ineens naar ons toegelopen. Ze herkende onze stemmen en wilde ons bedanken. Heel bijzonder! Ze vertelde wat er gebeurd was. Op school had ze een mobieltje van iemand geleend om te bellen, tijdens het bellen werd deze gestolen. De ouders van het meisje van wie het mobieltje was verdachten haar. Ook haar eigen ouders verdachten haar. Haar ouders waren zo boos op haar, haar moeder heeft haar geslagen en gezegd dat ze haar nooit meer hoeft te zien. Het meisje is sinds maandagnacht al in het ziekenhuis en heeft in al die tijd niks te eten of te drinken gehad, gelukkig hadden wij nog wat dingen in onze tas zitten. Het meisje heeft nu geen plek waar ze naar toe kan gaan. Ze heeft al meerdere familieleden en vrienden gebeld, maar zonder resultaat. Heel sneu!

Er was een jongen van 24 jaar. Hij was een huis binnengeslopen om te stelen. De bewoner van het huis heeft op hem geschoten. De kogel ging door de oksel heen. Vervolgens schraapte de kogel langs zijn rechterborst. Hij heeft heel erg geluk gehad dat de kogel niet iets verder naar links was geschoten, dan was de kogel door zijn hart gegaan. Ook had hij een kogel in zijn been. Hij had er heel erg veel pijn aan en verloor veel bloed. Op een gegeven moment kwamen er politiemannen binnen zij waren op zoek naar deze patiënt. Deze politieagenten weken niet meer van zijn zijde. De jongen had zoveel pijn, maar hij wilde niet gehecht worden. Ook nadat wij hem alle risico’s vertelden, hij bleef bij zijn standpunt. De politieagent was echt irritant. Hij volgde ons continu en was dingen aan het zeggen. Hij dwong ons op een gegeven moment zelfs om mee te komen om te kijken hoe de patiënt aan het plassen was. Gelukkig stuurde Julius, één van de twee ambulancemensen de politieman voor ons weg.

Ook zagen we een groepje jongens binnenkomen. Eén van hen had een plastic zak om zijn voet geknoopt. Hij vertelde dat hij in glas was getrapt en dat zijn voet heel erg bloedde. Nadat de arts de jongen gezien had mochten en Elise en ik de wonden in zijn voet hechten.

We zagen een meisje van twintig jaar binnen komen die al een week lang aan het overgeven was. Nadat we haar vitale functies gecontroleerd hadden werd er een zwangerschapstest afgenomen. Deze was positief! Ze was er zo blij mee en kon niet meer stoppen met glimlachen.

Een klein meisje van vijf jaar kwam met griepachtige verschijnselen binnen. Haar vader, oma en een oom waren met haar meegekomen. Ze waren heel bezorgd over haar. We hebben haar vitale functies gecontroleerd en haar een infuus gegeven. Ook de dokter gaf aan dat het waarschijnlijk gewoon de griep was. Niks bijzonders. Ondanks dat het heel simpel was waren de familieleden zo dankbaar dat ze ons meerdere keren vroegen om met hun ergens uit eten te gaan als bedankje. De oma had zelfs een opmerking gemaakt dat ze graag zou zien dat haar zoon met één van ons mee naar Nederland zou komen. Heel apart, maar we konden er wel om lachen.

Ook mocht ik nog een keer proberen om infuus te prikken. Helaas lukte dit niet. Gelukkig lag het niet aan mij, maar was het meisje moeilijk te prikken. Na mij hebben nog twee verpleegkundige meerdere pogingen moeten doen voordat het lukte.

Op de foto’s kun je zien hoe de afdeling er uit zien. Links op de afdeling zit de wachtrij voor het meten van de vitale functies, deze patiënten worden hierna doorgestuurd naar de arts. Deze wachtrij is echt altijd superlang. Maakt niet uit of het nou dag of nacht is. Dan heb je de immergency, hier staan zes bedden voor spoedgevallen. Op de andere foto’s kun je de kamers zien waar patiënten naar doorgestuurd worden.
Op deze afdeling ben ik geen insecten tegen gekomen, maar muizen. Misschien nog wel viezer en enger!
Morgen hebben we nog een dagdienst. Volgende week gaan we de hele week naar Home of Good Hope!